به گزارش فرهنگ نیوز ، سئوالی که شاید برای خیلی ها هنوز بی پاسخ است این است که چه چیزی باعث شد اکبر هاشمی رفسنجانی در سن ۷۹ سالگی تصمیم بگیرد کاندیدای بالاترین جایگاه اجرایی کشور شود؟! در واقع کسی که برای اولین بار ۲۴ سال پیش چنین تصمیمی را گرفته است، و ۸ سال بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زده است چه انگیزه ای باعث می شود که برای چندمین بار آن هم بعد از گذشت ۲۴ سال کاندیدای ریاست جمهوری شود؟! مگر همین آقای هاشمی در طول سال های گذشته دو شکست سنگین در انتخابات های مجلس ششم و ریاست جمهوری نهم را متحمل نشده است و نفی شدید مردم را تجربه نکرده است! پس چه چیزی موجب می شود که وی باز هم در میدانی قدم بگذارد که تجربه دو بار شکست مفتضح در آن را تجربه کرده است آن هم در شرایطی که چندی پیش گفته بود حضورم را در این شرایط و با این کهولت سن خیانت به نظام و انقلاب می دانم!

در حالی که شرایط امروز برای وی نه تنها از گذشته بهتر نشده است که به مراتب بدتر هم شده است. از یک سو سن و سال وی دیگر سن و سال سال های ۷۸ و ۸۴ نیست که بتواند همان مقدار مقبولیت را هم داشته باشد، از سوی دیگر اقدامات و مواضع وی در طول ۸ سال اخیر و به ویژه بعد از فتنه سال ۸۸ و نقش برجسته وی در آن، همان مقدار جایگاهی را هم که در جامعه داشته است از دست داده است، به همه ی این ها اضافه کنید فضای گفتمانی که در ۸ سال اخیر بر کشور حاکم شده است و مطالبات و انتظارات مردم از مسئولان و رئیس دولت متفاوت از قبل شده است، بطوری که فضای فعلی جامعه واقعا دیگر جایی برای پذیرش هاشمی ندارد. از طرفی نگاهی به تاریخ انتخابات هایی که در کشور برگزار شده است به وضوح رای منفی هاشمی رفسنجانی در بین مردم را نشان می دهد، بطوری که در دولت های پنجم و ششم که هاشمی رفسنجانی به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد با کمترین میزان مشارکت مردم در انتخابات و کمترین درصد رای به هاشمی نسبت به همه ی رئیس جمهورهای انتخاب شده همراه بود.

همچنین میزان رای هاشمی در دولت ششم از میزان رای وی در دولت پنجم هم بسیارکمتر بود. این در حالی است که وی در هر دوی این انتخابات ها رقیب جدی ای نداشته است. به عنوان مثال شیبانی که رقیب هاشمی در انتخابات پنجم بود خود می گوید به هاشمی رای داده است! همچنین کسانی که بعد از هاشمی به کرسی ریاست جمهوری رسیده اند، "نه به هاشمی" وجه مشترک بخش قابل توجهی از سبد آرای همه آن ها بوده است. در مجموع اگر بگوییم هاشمی رفسنجانی یکی از منفورترین سیاست مداران شناخته شده می باشد، حرفی به گزاف نگته ایم.

حال با این اوصاف باید پرسید چه چیزی موجب کاندیداتوری چندباره وی شده است؟! هر چند می توان یکی از دلایل کاندیداتوری وی را فشارهای سنگین و طراحی شده¬ی مافیای رسانه ای و سیاسی جریان فتنه-اصلاحات دانست بطوری که این جریان هاشمی رفسنجانی را ابزاری برای بازسازی دوباره خود می داند و به دنبال سوءاستفاده از وی و قربانی کردن او، جهت نیل به اهداف خاص خودش است. اما بدون شک آن ها و به ویژه بدنه شان هیچ وقت هاشمی رفسنجانی را اصلاح طلب و گزینه مطلوب خود نمی دانند و حاضر نخواهند بود وی را به عنوان رهبر جریان خود بپذیرند، این مسئله در عدم موج آفرینی بعد از کاندیداتوری هاشمی رفسنجانی در بین بدنه اصلاحات-فتنه کاملا مبرهن است.

در واقع اصلی ترین نقطه ی مشترک این جریان با هاشمی مربوط به رویکرد سلبی هر دو می باشد یعنی تقابل با نظام و انتقام از مردم. اما باز هم بدنه جریان برای برآورده کردن همه ی خواسته های خود هاشمی را هیچ گاه مناسب نمی داند.

لذا به نظر می رسد اصلی ترین دلیلی که انگیزه ای قوی برای کاندیداتوری هاشمی در موقعیت فعلی شده است، منافع شخصی و خانوادگی وی باشد، چرا که با توجه به انواع جنایت های مهدی و فائزه فرزندان هاشمی رفسنجانی در سال های اخیر و به ویژه در فتنه ۸۸ و جرم سنگین آن ها در آن، و اراده قوه قضائیه برای محاکمه آن ها و وابستگی و تاثر شدید هاشمی رفسنجانی نسبت به خانواده و فرزندان، وی تصاحب صندلی ریاست جمهوری را عاملی برای برون رفت از این وضعیت می داند.

تاکید چند هفته قبل محسن هاشمی بر تصمیم گیری نهایی هاشمی برای کاندیداتوری یا عدم کاندیداتوری در ۱۵ اردیبهشت (دقیقا همزمان با روز برگزاری دادگاه مهدی هاشمی) و سپس استمهال دادگاه مهدی هاشمی و حتی رد صلاحیت محسن هاشمی در انتخابات شورای شهر تهران همگی موئد این مهم هستند.

به گزارش فرهنگ نیوز ،حسین درخشان فعال سیاسی اصلاح طلب و وبلاگ‌نویس مشهور طی نامه‌ای به اکبر هاشمی رفسنجانی، داوطلب انتخابات ریاست جمهوری، از کاندیداتوری وی انتقاد و خواستار بازنگری در این اقدام شد؛ متن کامل این نامه به شرح ذیل است:
به‌ نام حق
آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت
وه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد
حافظ
جناب آقای هاشمی رفسنجانی
سلام و صلح بر شما باد. سال‌ها از زمانی که یک دوست مشترکمان شما را بخاطر پایین آمدن صلح‌آمیزتان از نردبام قدرت اجرایی ستود، می‌گذرد. هرچند در عمل تفکر و گفتمان شما تا حد زیادی با ریاست جمهوری آقای خاتمی هشت سال دیگر هم ادامه یافت، ولی این روزها که آدم دور و برش را – از تهران تا رم - می‌بیند، بهتر می‌فهمد که فرود از صندلی سیاست، حتی اگر در ظاهر، کار ساده‌ای نیست.
همین تسلیم شدن‌تان به قانون اساسی‌ای که در تنظیم آن نقش داشتید موجب شد تا رهبر انقلاب و دوست و همراه قدیمی‌تان شما را در جایی فراتر از نردبام قدرت اجرایی بنشاند تا از آن بالا بتوانید انقلاب را باغبانی کنید.
چقدر در یکی از اولین سالگرد‌های شهادت عمویم، شهید علی درخشان، که همراه پدر داغدیده‌ام به مراسم یادبودی در مجلس شورای اسلامی آمده‌ بودم، افتخار می‌کردم که در راهروهای پیچ‌دار مجلس وسط گفتگویتان با خبرنگاران و میهمانان، مرا که با قامت هشت، نه ساله‌ام روبرویتان ایستاده بودم، پدرانه در آغوش گرفتید و اسم و رسمم را مهربانانه پرسیدید. در غیاب عموی ناهمخونم، شهید بهشتی بزرگ، که اولین اذان را در گوش منِ نوزاد گفته بود، شما برای مایی که در هفتم تیر سال شصت عزیزان‌مان را از دست داده بودیم، قوت قلب بودید و برای مردم تازه انقلاب‌کرده‌ی ایران، قهرمان امیدبخش یک انقلاب بی‌همتا.
درست که فراز و نشیب‌های زندگی در سال‌های پس از آن، مرا هم مثل همه‌مان با خود به جاهایی گوناگون برد. از قلهک تا داون‌تاون تورنتو، از مدرسه‌ی نیکان تا دانشگاه لندن، از باغ شرکت سبزه به ستاد رقیب منتقد شما در ساختمان حزب مشارکت، از مسجد جامع بازار تا بولوار روتشیلد تل آویو و از کانون توحید لندن تا زندان اوین.
اما باز آن حس افتخار کودکانه از شنیدن سخنان بی‌باکانه و استعمارگرسوز شما در آن سال‌های دور در نماز جمعه و نشست‌های خبری‌تان با رسانه‌های اروپایی - آمریکایی با من و امثال من مانده است، هرچند که دیگر به سختی می‌شود آن هاشمی رفسنجانی را در شما پیدا کرد.
حالا ریشِ خاکستری من و موهای نقره‌ای شما گواه بزرگ‌شدن انقلابی است که برای شما و همراهان قدیمی‌تان مثل فرزند می‌ماند. فرزندی که تمام جوانی و میان‌سالی‌تان را وقف آن کردید تا بتواند روی پای خود بایستد و شما در آستانه‌ی هشتاد سالگی، با افتخار بنشینید و نگاه و تحسینش کنید.
اما نمی‌دانم چه اتفاقی می‌افتد که گاهی همه‌ی این سالهای سپری شده را فراموش و آسایش دوران بازنشستگی را بر خود حرام می‌کنید. یک بار در سال هشتاد و چهار چنین کردید و تلخیِ نتیجه‌اش را چشیدید و حالا هشت سال بعد دوباره به فکر آن نردبان افتاده‌اید. شما و همراهان‌تان برای ما و جوان‌ترها عزیز هستید، ولی دیگر از شما انتظاری نیست که از این نردبام، مثل جوان‌ترها بالا و پایین بروید.
چه «نرگسی» شما را هر چند سال یک بار  «جادو» می‌کند و از یادتان می‌برد که افتادن از نردبان جلوی چشم فرزندانتان چقدر برای ما و خودتان دردناک است؟ شما که همیشه به «هشیاری» شهره بوده‌اید، چگونه ناگهان این‌قدر «مست» می‌شوید؟
بحث من در این نامه‌ی کوتاه این است که اصولاً چگونه می‌خواهید کشوری بزرگ و جوان را با این همه چالش، با همراهی دوستان کم و بیش هم‌نسل خود اداره کنید. جای بحث مفصل بر سر اینکه می‌خواهید کشور را به کدام سمت ببرید یا اینکه آیا اکثریت جامعه‌ی ایران با افقی که می‌خواهید به آن دست یابید موافقند یا نه، در این نامه‌ی کوتاه نیست و مجال دیگر می‌طلبد.
بحث من ابتدایی‌تر از این حرف‌هاست. می‌خواهم بگویم حتی اگر به فرض تقریباً بعید (چون اصلاً این نوع نگاه را ظاهراً قبول ندارید) بهترین برنامه‌ها را برای توزیع عادلانه‌ی درآمد و پخش کردنِ تولیدمحور یارانه، کم‌کردن بیکاری و فاصله‌ی طبقاتی، عبور موفق از تهاجم اقتصادی اروپا-آمریکا بدون سازش، بازتولید ارزش‌های انقلاب اسلامی برای نسل‌های پس‌از انقلاب، طراحی و اجرای دیپلماسی عمومی مؤثر در جهان، و امثال آن داشتید، با این شرایط سنی و نسلی چطور می‌خواستید ایران امروز را بچرخانید؟
مثل فوتبالیست‌ها، حتی اگر بهترین دریبل‌ها و زیباترین شوت‌های دنیا را بزنید، شرط اول برای اینکه کاپیتان تیم باشید این است که بتوانید نود دقیقه بدوید. اگر نمی‌توانید بدوید، نبوغ شما به هیچ کاری نمی‌آید. یا باید روی نیمکت بنشینید، و یا اینکه وسط بازی با فریادهای تماشاچی‌هایی که تا چند دقیه‌ی پیش برایتان سوت می‌زدند و «زنده‌باد» می‌گفتند و حالا از روی جوانی با بی‌رحمی و شما را هو می‌کنند، زمین چمن را ترک کنید. دنیا اصولا بی‌رحم است و جامعه‌ای این‌ همه جوان آن را بی‌رحم‌تر هم می‌کند.
آقای هاشمی عزیز
تقریبا شک ندارم که این نامه را روی دو برگ کاغذ آ-چهار که برایتان پرینت کرده‌اند، می‌خوانید. اما اگر می‌خواهید مطمئن شوید که دیگر دوران کار اجرایی شما و همکارانتان تمام شده است، همین حالا -بدون اینکه از کسی کمک بگیرید- بروید سراغ «لپ‌تاپ‌تان»، «پس‌ورد» تان را از حفظ و بدون استفاده از کاغذ یادداشت وارد کنید، «براوزر» دلخواهتان را «ران» کنید، این نامه را در «سرچ‌انجین» دلخواهتان «سرچ» کنید و بعد پایین آن با حروف فارسی «تایپ» کنید: «من علی اکبر هاشمی رفسنجانی هشتاد سال دارم و هنوز می‌توانم ایران را چهار سال اداره کنم.» مثل فرزندان و نوه‌هایتان شک دارم که از پس این کار برآیید.
با آرزوهای نیک
حسین درخشان
۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۲
تهران - ایران